از پنجره زل زده ام به پهنای سرد یک کوچه،
به چاله هایی که سخت بیمارند،
به برگ های پیچ خورده بادهای افق،
به خانه های در حریم دیوارهای عبور،
به راه مشترک آدمان گوناگون...
من از این دور زل زده ام به چشم های بی قرار و دل های سر به
هوای آدمان بی حوا !!!
کاش خدای آن کوچه من بودم...
مردم... کجایید؟؟؟ به قانون زمین بر خورده است!!!...
به چه رویی همگی دام حسد از همگان توخته اید؟؟؟
همگان، گوش شوید: تیر امید رها گشته...
به پایی قد خود راست کنید، قلب خود صاف کنید.
مبادا که کسی در طلب شوم بد بخت نثارش باشد!
از امروز قانون در حکم من است!!! حکم در بند اسارت به
زنجیر امید است، و اعدامی در فکر پلید!!!...
حکم سنگین است، قدم از هر قدمت چشم دو تا بس باشد...
از اسارت چه بگویم که بهایش به لبت دوخته است.
"لبخند" چون که از کوچه دل می گذری،
اینجا همه خوشحالند.
اما... وای بر چوبه دار... اعدامی!!!
به چه محزون و غمین در پس دل، کنج هیاهوی یه راه،در وسط
کوچه به زانوی نبودن، قسم صبر عجل را به فلک طعم حلاحل دادی؟؟؟
مرو از کوچه ما... خانه یار در کوچه ماست،
شرط اول قدمت حکم اسارت باید...
دم مزن آنکس که چون عشق زلیخا دیده ای
یا که چون اشکای یعقوبی به خاک افتاده ای!!!
گویند به هر امر توکل باید
جز نام خدا، آن کار نشاید آمد
پیوند مقدسی ست بین تو و او
چون موج که با باد به ساحل آید...
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
