خدایا !!!
برایم نخند....
به حکم عشق پاک اینگونه تنها شده ام....
همیشه خواستم از عشق
سکوت جیغ ارامش
ولی خود قرصی از طوفان بی اتمام فردا بود
گذارش خواب و حالم بود
نامه ای به قلبم
احساس میکنم مدتی از تمام وجودت برای خودم غافل مانده ام.
قلبم !!! غصه هایت چطورند؟؟؟ گویا روز ها که می گذرند زاییده می شوند
به مرور خاطره ها که ثانیه از ثانیه ای دست نیافتنی ترند....
شرمنده ام که ندانستم از من چه می خاستی و من چگونه با تو رفتار کردم
گاهی به کمک قلبم و گاهی بی هیچ دلیل...
و ان روز تمام دهکده را به خاک جارو زدم که مبادا رده پای آمدنش سراغم را
گرفته باشد... فریاد ها را به باد رها کردم که صدایش را به پیچش خود غرق
کند و هجاجی کند به قامت الف"آمدن"... دیگری چشم را به آفتاب خیره
کردم که همه جا را چون تاریکی سایه ببینم و نبینم کسی را که حضور به
دیدنش، میلرزاندم... پاهایم را به قلاب نرفتن به سلابه کشیدم تا به جای
خود درجا بزند تا قدم به قدم، قدمی نمانده باشد... اما... به بازویی و
ریسمانی و فریادی بند شدم وقتی دلی منتظر داشتم؟؟؟
به خاک ریختمش، به سلابه کشیدمش ولی چه سود که دیگر مال من نبود...
او آمد و دل تپید و با او رفت... من ماندم و هجای تنهایی به سمفونی بی
کسی!!! دل ، صاحبش را او دید و من تمام مدت غریبه ای بیش برای
بی کسی اش نبودم...
مرا در قلب خود پنهان نمودی
مرا زندان باغ دل نمودی
وفایت را برایم رخ کشیدی
کنار عکس دل نقشی کشیدی
دگر حال و هوایی بود دل را
صفای عشق و یاری بود جان را
به هر لحظه بهاری بود عمرم
وجودم بر رهایی بود هر دم
به خود تا امدم از خود نبودم
دگر تابی برای جان ندیدم
به ناگه فاصله رسمی بنا کرد
به نخوت این نظرها را جدا کرد
ز ایام جدایی بیم دام
میان دست خود حالی ندارم
به تنهایی شبانی امدند و روز گشتند
مرا در خلوت بیداری ام خاموش کشتند
به لطف عشق دست از جان چشیدم
میان درد دل زخمی کشیدم
نمی دانم چه رو در حسرت یارم نشستم
کما هر لحظه را با عشق معشوقم سرشتم
خدایا!!!من به درگاهت، به خاکت سجده کردم
دلم را جان فدای عشق کردم
به نازم من به این لیلی و مجنون
که روزی را به دل دادند پر خون
حوصله کن دلم، هراسان روزهایت را میگذرانی
که چرا کسی معنای تنهاییت را نمی فهمد؟؟؟
این چه انتظاریست که خود غرق هیچند وخود...
بر کلبه احزان من امشب خبر آمد
چون یوسف گمگشته مرا گرگ دریده است...
شاهد آن روز بارانی که بود؟؟؟
ناظر ابرای طوفانی که بود؟؟؟
یادم است از یادها می گفت و رفت
ساه بود اما پر از معنا که رفت!!!
رفت زانوهای من سست تر ز او
سجده سجاد را از من ربود...
راه را رفتم، کمان ار، پیچ را
جاده بی انتهای خیس را...
ساز من آه است و کوکش با که بود
ناله من ذکر یک "الله" بود!!!
دل در اندوهش بماند ساقی کجاست؟؟؟
ساده گفتم، یار ما از ما جداست...
امروز نیز ثنای تو نصیبم شد از سرادقات اسرار نهان و اشکارت،
بضاعت من ازین بوم پرنیانی، شگفتی آفرینش خود بود برای من...
تو چه مرا آفریدی و من چگونه زیستم؟؟؟
هشیوار بودم و دل مرده شدم...
کلامت نغز بود و من نقض کردم...
زلتم، ذلت آورد و بیخ از بیخ طرد شدم...
باز تو ماء معین خوراندیم و معینم شدی!!!
و من مقسوم سرنوشت گشتم...
کان ای لامکان...
مرا بری کن از ادبار و شماره گیرم مباش در حشر کبیر...
ای مهیمن...
از پنجره زل زده ام به پهنای سرد یک کوچه،
به چاله هایی که سخت بیمارند،
به برگ های پیچ خورده بادهای افق،
به خانه های در حریم دیوارهای عبور،
به راه مشترک آدمان گوناگون...
من از این دور زل زده ام به چشم های بی قرار و دل های سر به
هوای آدمان بی حوا !!!
کاش خدای آن کوچه من بودم...
مردم... کجایید؟؟؟ به قانون زمین بر خورده است!!!...
به چه رویی همگی دام حسد از همگان توخته اید؟؟؟
همگان، گوش شوید: تیر امید رها گشته...
به پایی قد خود راست کنید، قلب خود صاف کنید.
مبادا که کسی در طلب شوم بد بخت نثارش باشد!
از امروز قانون در حکم من است!!! حکم در بند اسارت به
زنجیر امید است، و اعدامی در فکر پلید!!!...
حکم سنگین است، قدم از هر قدمت چشم دو تا بس باشد...
از اسارت چه بگویم که بهایش به لبت دوخته است.
"لبخند" چون که از کوچه دل می گذری،
اینجا همه خوشحالند.
اما... وای بر چوبه دار... اعدامی!!!
به چه محزون و غمین در پس دل، کنج هیاهوی یه راه،در وسط
کوچه به زانوی نبودن، قسم صبر عجل را به فلک طعم حلاحل دادی؟؟؟
مرو از کوچه ما... خانه یار در کوچه ماست،
شرط اول قدمت حکم اسارت باید...
دم مزن آنکس که چون عشق زلیخا دیده ای
یا که چون اشکای یعقوبی به خاک افتاده ای!!!
گویند به هر امر توکل باید
جز نام خدا، آن کار نشاید آمد
پیوند مقدسی ست بین تو و او
چون موج که با باد به ساحل آید...
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
