شاید این را شنیده ای که زنان

در دل `آری` و `نه` به لب دارند

ضعف خود را عیان نمی سازند

راز دار و خموش و مکارند

آه، من هم زنم،زنی که دلش

در هوای تو میزند پرو بال

دوستت دارم ای خیال لطیف

دوستت دارم ای امید محال

من زنده بودم اما، انگار مرده بودم

از بس که روزها را با شب شمرده بودم

یک عمر دور و تنها، تنها به جرم اینکه

او سر سپرده می خواست، من `دل` سپرده بودم

این شهر،

شهر قصه های مادربزرگ نیست

که زیبا و ارام باشد

اسمان را هرگز ابی ندیده ام

من از اینجا خواهم رفت و فرقی هم نمی کند

که فانوس داشته باشم یا نه...

کسی که می گریزد از گم شدن نمی ترسد...

جایی که بودن و نبودنت هیچ فرقی ندارد،

نبودنت را انتخاب کن،

 اینگونه

به بودنت احترام گذاشته ای...

برادرجان!!!

تو را از جان خود اهسته می بوسم,

که تا هستم بدانی شعر خواهر نامه زجر جدایی بود...

برادرجان!!!

تو را خواندم به کابوس تمام شام گاهانی که

جز نقش صدایت هیچ چیزی در دو دستم

های های بی کسی را وصله ماندن نمی دانم...

چه رسمی دارد این دنیا!!!    

دوگانه سوزدم در درد هایی را که درمانش تویی

و راهمان تا اسمان جای سخن دارد...

ولی بی تاب دیدارم!!!

برای دیدنی کز ارزویم رد امیدش گذر کرده است

و میدانی که دیدارت برایم ارزوی تا ابد بودن کنارم را

طلب کرده است از هر غروب رفته پاییز...

دلا!!! تا کی اسیر این و ان بودن  

دلا تا کی بهاری را خزان دیدن

دلا مهجور بودن را به قیمت چند خریدن

عصای کهنه بختی به یک چشمی ندیدن

دلا حرف دلت را تا زبانت گفتوگو کن

قفس داری به رسم رازداری جستوجو کن

دلا خون گریه کردن بهر یاران شرمگینم

حیا را لقمه عفت ب مشتی می خریداری نمودم

دلا صبروصبوری کردن از دیوانه اموز

ک عمری را به لبخندی گذر کردن, بهاسوز

دلا خسته, دلا غمگین, دلا مست از چه داری

همین را بس که از هجرت به عبرت نکته دانی

دلا!!! دل دل مکن, دل را چه باک است

هنر در عاشقی ماندن, خطاب است

هنر ان است که دل را وصله هجران بدانی

وگرنه عشق ورزیدن به هرکس را هنر نی

نگفتنی ها را به پاس حکمتت منتظر گذاشتم که

چون خودت نوشتی: افتادن یک برگ بی حکمت نیست....

چه برسد به ما که امده ایم و می ایند و پاییز با بی برگی اش می رسد!!!

         خدایا!!!

ترس دارم به پیشگاهت از فاصله پاکی امدن تا ...... رفتنم!!!

         خود بگو مهربانم!!!

اگر فاصله امدن تا رفتن را به من سپردی،

نگو که بد رفتم...          نگو که بد کردم و بد بودم...

میان این سرنوشت، میان این همه دل، لحظه ای غریب شده ام...

         چرا کسی نمی فهمد که من امده ام؟؟؟

         و چقدر دلم گرفته است...

                                                       " تولدم مبارک"

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                     عشق را فهمیدم،توهم بود!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                    چشم های انتظارم دیگر منتظر نمی ماند!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                    دست ها خالی ام،آخرین پناهم بود!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                     تنهایی ام، تنها راه ماندن بود!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                    از سر سفره عشق، گشنگی نصیبم شد!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                    از ارزشم فقط خودم ماندم...

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                   خنده هایم طعم تلخ کبود می دادند!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                   پشته خالی تکیه گاهم بود!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                 فقط سکوت راه چاره ام می شد!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                  دروغ جواب روزهایم بود!!!

روزگار بزرگ می کند مرا وقتی

                                 روزگار گور آرزویم بود...

آری که در غم یار ، یار بایستی...

این روز ها خدا یار تر شده است.

حرفم برای کسی طعم درد را نمی دهد...

از معنی عشق و انتظار چه چیز گم شده است!!!

دیگر منم که توانم نمانده است...

باید که یاد بگیرم تنهایی ام، عادتم شده به عکس!!!1

من خط نوشتنم را عبادتیست تا به دل

گویا که سنگ شدن رسم آخر است...

من مرد روزهای سخت دیدن نبوده ام،

حاشا!!!    زمان،  به چه رویی جفا شدم؟؟؟

بودن به عشق را هرزگی ام می رود به غیر،

اما !!! خدا....  تو پناهم نمی دهی؟؟؟...

دستان من محتاج قصه ی با دوست بودن است!!!

دانی که هیچ راهی پناه آخر نمی شود؟؟؟

اری...

گر می شود عشق را به حق سکوت، جدا واداشت؟؟؟

من به حکم چه اینگونه خیسم از گریه...

تمام تنم امروز می لرزد از زبان تنهایی

هر از گاهی خیال باطل، مرا به دلم می کشد که بی وفایی